Betlehemdal
Het begon al te schemeren. Er klonk aanhoudend geklop uit het
dal, de hamers van timmerlieden die het
podium bouwden.
Miriam bekeek haar kleding in de spiegel: een zwarte dracht
versierd met linten zoals iedereen gekleed ging. Slechts de linten konden verschillen.
Haar gezichtsuitdrukking ontspande: het zat eindelijk goed.
Achter zich in de spiegel zag ze haar luit aan de muur hangen: zo ongebruikt, zo nutteloos. Miriam slaakte een diepe zucht: de herinnering aan
eindeloos oefenen met haar vader, de spanning van het voorspelen en tenslotte
de afwijzing: zij zou niet spelen op de samenkomst. Ze nam de haarspelden in
haar mond en bond het haar naar achteren.
Het lag natuurlijk ook aan haar moeder: alleen maar bezig
met de kledingvoorschriften. En zeker aan die vreselijke Naoki met zijn grote
verhalen. Volgens klasgenoten had hij een oogje op haar. En natuurlijk vooral
aan haar vader, de historicus van de gemeenschap, zo vaak van huis de laatste
weken. Daardoor hadden ze veel te weinig geoefend. En dan was er die onlangs
verschenen ster waar iedereen van sprak: de kersster.
Het opzetten van haar witte kapje lukte in één keer. Ze
pakte de lange sierlijke spelden om het kapje vast te zetten. vervolgens de
beide sierijzers. Ze stapte achteruit. Gelijke hoogte? Goed zo? Het kapje, de
goud glimmende sierijzers, de groene en bruine gildelinten: bruin van haar
vader, groen van haar moeder, alles klopte. Mama kon tevreden zijn!
Vanuit haar zolderraampje toonde zich de andere wereld:
weilanden, daken, beboste heuvels, de stompe toren 'Brug' geheten, alles
getooid in smetteloos wit. Zoals ieder jaar had het gesneeuwd. Dieper het dal
in zag ze de lichtjes van de kerstspar en het podium in aanbouw. Nog even en ze zouden op weg gaan naar de bijeenkomst ...
No comments:
Post a Comment